Kort maar krachtig: Semi-solo reis Italië met de NT1100
Het is alweer even geleden, maar dit verhaal is te mooi om niet alsnog te vertellen. Op 25 augustus 2023 vertrok ik vanuit Waalwijk, klaar voor een avontuur dat zowel spannend als uitdagend zou zijn. Mijn bestemming? Livigno, Italië, waar ik de reis van een groep Motormeiden zou vereeuwigen met mijn fotografie, georganiseerd door Trip Motorreizen. Vanwege mijn drukke planning kon ik niet samen met de groep reizen, ik vertrok een dag eerder omdat ik al eerder dan de rest terug op huis moest gaan. Helemaal alleen, op de indrukwekkende Honda NT1100 – een motor waarmee ik nog geen ervaring had en die me door de bergen zou voeren.
De Heenreis: De Eerste Uitdagingen
Mijn reis begon met een rit van 600 kilometer over de snelweg, met een overnachting bij een eenvoudig highway hotel naast Europa-Park. Deze kilometers waren enorm zwaar. Ik ben pas in de namiddag vertrokken, met onweersbuien die ik tegemoet reed. In het donker rijden, harde regen en felle flitsen recht voor me maakten me bang. "Waar ben ik mee bezig," dacht ik. Drie keer gestopt om op te warmen en buienradar te checken en toen doorgereden. Gelukkig, veilig aangekomen na deze helse tocht.
De volgende ochtend stond ik weer vroeg op, klaar voor het volgende deel van mijn reis: 450 kilometer binnendoor door Zwitserland richting Italië, inclusief de Flüela-pas en de Mautstelle Munt La Schera Tunnel. Ook deze kilometers legden de lat hoog. Ik ben dol op bergen, maar zonder enige ervaring om met twee wielen door de bergen te rijden, gaf de ijskoude Flüela-pas toch een glimlach op mijn gezicht. Het begon al te schemeren en de maan kwam tevoorschijn. Alles was nog nat en ik moest nog een lang stuk. Tot mijn spijt heb ik deze herinnering alleen in mijn gedachten. Ik wist dat als ik mijn doordrenkte handschoenen uit zou doen om mijn camera te pakken, ik ze niet meer aan zou krijgen. In het donker sta je daar alleen bij een tunnel. Geen mens te bekennen. Tot mijn opluchting, na tien minuten te hebben gezwaaid voor een camera naast het stoplicht, sprong het licht op groen. De tunnel naar Livigno was nog open, waardoor ik mijn lange reis net voor middernacht kon afronden.
Livigno: Regen, Bliksem en Modderstromen
Aangekomen in Livigno, begon het avontuur pas echt. Helaas werden we begroet door vier van de vijf dagen regen en onweer. De slechte weersomstandigheden beperkten mijn mogelijkheden om foto's te maken, en deze foto’s zou ik verkopen om mijn kosten te kunnen dekken! Dat was dus nog even spannend. Gelukkig kon ik wel veel stories vastleggen voor mijn Instagram-profiel Bikesbyjane, waardoor ik de magie van deze reis toch kon delen met mijn volgers.
Die Enige Zonovergoten Dag
Hoewel het weer grotendeels tegenzat, hadden we gelukkig één prachtige, zonnige dag waarop we volop konden rijden. Deze dag maakte voor mij alle tegenslagen meer dan goed. De groep vrouwen waarmee we waren, was ongelooflijk gezellig en bood een heel andere ervaring dan de Luxemburgse weekendjes weg. Ik heb mijn ogen uitgekeken en heb gescheurd door de bergen (iets wat ik schijnbaar wel erg graag doe) om alle dames meerdere keren langs de route te kunnen fotograferen. Alles kwam neer op deze ene dag. Alle voorrijders deelden hun locatie met me, zodat ik live kon zien hoe lang het ongeveer zou duren tot de volgende groep mij zou bereiken en hoe ver de eerste groep alweer voor raakte.
Wachten op de Berg
Helaas had ik hoog op de bergpassen vaak geen of weinig bereik. Op een gegeven moment heb ik drie uur op het mooiste puntje van Zwitserland moeten wachten. De laatste groep kwam maar niet, en toen ik 200 meter verderop eindelijk weer bereik had, zag ik dat ze nog maar een kwartiertje onderweg waren. Ondanks de kou van zeven graden was het uitzicht adembenemend: een diepe vallei met niets anders dan watervallen, rotsen en sneeuw.
De Terugreis: Besluit Onderweg
Op 30 augustus begon ik weer aan mijn terugreis, en zonder de NT1100 had ik het niet gekund. Deze motor is echt heel fijn en heeft mij in zekere zin gered. Ondanks zijn forse zware uitstraling ben ik dikke vrienden geworden met deze fiets. Hij stuurt o zo makkelijk, je zit heerlijk uit te wind en het zadel is fantastisch. Ook voor een kleine dame als ik was deze motor de beste keuze voor dit avontuur. De koffers waren waterdicht en hebben mijn kleren en apparatuur drooggehouden. De DCT was ook echt een uitkomst in de bergen, ik kon me focussen op de haarspelden en op hellingen stoppen zonder me zorgen te hoeven maken dat ik de motor af zou laten slaan of in de verkeerde versnelling te zitten. Zoals je misschien al weet ben ik groot fan van het Dual Clutch systeem van Honda en zou op mijn toekomstige reis motor niet zonder willen.
Op een andere motor was het me waarschijnlijk niet gelukt.
En dankzij deze motor ben ik in één dag terug naar huis gereden, een beslissing die ik pas nam toen ik nog drie uur te gaan had. Op dat moment was mijn afweging: of nu tijd verspillen in een hotel, of gewoon doorrijden naar huis, ik ben er toch bijna! 's Ochtends reed ik eerst nog twee bergpassen: de Passo del Bernina en de Albulapass. Deze route van 200 kilometer binnendoor gaf me toch nog de kans om de NT1100 met bepakking echt te testen in de bergen. Daarna volgde een lange rit van 800 kilometer over de snelweg. Tegen middernacht werd ik thuis opgewacht door mijn vriend. Wat was het fijn om weer thuis te zijn, moe maar voldaan.